İşte Böyle Sevgilim

İşte böyle sevgilim. İnsan konuşmaya başlayınca durmak bilmiyor. Bazı eşiklerin aşılmaması gerekir. Bazı sözler asla söylenmemeli. İnsan bazen hiç bilmiyor bunları. Uygun bir dille anlatmak istiyorum sana. Ama bütün bunları söylemeyi de hiç istemiyorum. Hâl böyle iken nasıl olur da uygunsuz olmam?

İşte böyle sevgilim. Saati ayarlamak için şarkıları kullanıyorum hâlâ. Şarkılar, hâlâ o bildiğin uzun karamsar tünel. İçimdekileri ayıklayarak girmeye çalışsam da öteye beriye takılıyor ayaklarım. Yüzüme kahverengi gözlü olmanın o solgun ifadesi takılıyor.  İnsan kendine duvar öremiyor çünkü. Varoluşunun nereye denk geldiğini anladığında hissettiği o büyük yılgınlık savunmasız bırakıyor kişiyi. Ah! Evet, işte hevessiz ve uygunsuz bir cümle daha. Bunu sana söyledim mi? Kürek kemiklerimin arasında hiçbir işaret yok, artık bundan eminim.
İşte böyle sevgilim. Durup dururken kelimelerde tökezlediğim oluyor hâlâ. Bunu bana öğretmedin. Yürümeyebileydim yol da olmazdı hayatımda. Yürü dedin ve durmak bana düşmedi. Ben kelimesiz ne olurdum? İşte bunu hiç öğrenemeyeceğim. Alışveriş yapmayı da.

İşte böyle sevgilim. Sokağa çıkınca gözlerim kısılıyor hâlâ. Hep aynı kaldırımdan yürüyorum. Aynı yerden alıyorum sigarayı. Çaycı Fikret öldüğünden beri dışarıda pek çay içmiyorum. İnsan alışkanlıklarından vazgeçmiyor. Çünkü vazgeçmek istediği koca bir yalan. Ne yani şimdi ben değişirsem sevecekler mi beni? Kaşlarımın çatık olmasını mizacıma bağlayacaklar mı? Neden vazgeçeyim solgun yüzümden? Hayatın başat figürü değilim ki ben. Hiç öyle olmak istemedim. Beni fark etsinler istemedim. Yoksa kaybolan cüzdanımı umursayabilirlerdi. Neden umursasın bilmem kaç milyar insan benim sokakta yürürken sağ ayağımı bazen ritmik bir alışkanlıkla geriye doğru fırlatıyor olmamı? Ben neden bütün insanların önünde bunu yaptığımı düşünerek utanayım? Oysa şimdi biraz sağır çokça kör yürümekten ölesiye mutluyum.

İşte böyle sevgilim. Geceleri sıçrayarak uyanıyorum hâlâ. Zaman geçiyor. Çocukların büyüyor olmasına şaşırıyorum hâlâ. Kocasına ilenen kadınların sadakatine imreniyorum. Medeni cesaret dedikleri canavardan iğreniyorum. Göz göze gelmenin bu denli yüceltildiği bir zamanda yaşıyor olmamı hiç anlamıyorum. Yüksek topuklu ayakkabıları, reklam panolarını ve egzoz dumanını garipsiyorum. Kahveyi az şekerli seviyorum.

İşte böyle sevgilim. Zarifoğlu’nu yanımdan ayırmıyorum hâlâ. Başka kitaplarda da durdum oysa. Başka şairleri sevmeye çalıştım. Aslına bakarsan bütün kitaplardan kurtulmak için çok uğraştım. Ama insan yalnız olmaya katlanamıyor işte.
İşte böyle sevgilim. Tam içimi dökecekken yutkunuyorum hâlâ. Trompet çalamıyorum. Kendi kitaplığımı yapamadım. Trene atlayıp şehir şehir gezmedim. Çenemi tutmayı öğrenemedim.
İşte böyle sevgilim. Uygunsuz cümlelerle seni özlüyorum hâlâ.